Dankzij Samen ben ik er nog

‘Ik heb mijn leven weer terug.’ Carl Bergisch (62) zegt het met tranen in zijn ogen. Revalidatie bij Samen betekende voor hem de ommekeer. Carl lijdt aan de longziekte COPD en maakte de afgelopen tweeënhalf jaar vele longontstekingen en complicaties door. Hij werd gereanimeerd en kwam maanden niet uit bed.  ‘De specialisten zeiden dat ik het niet zou halen. Maar dankzij Samen ben ik er weer. Mij krijg je niet kapot!’

Gaan we buiten op de foto? Carl heeft zijn rollator al gepakt en wandelt de zon in bij Revalidatie- en Behandelcentrum Samen in Schagen. Hij is trots, vier maanden geleden kon Carl nog geen vijf meter lopen. Het ogenschijnlijk normale wandelingetje is extra bijzonder omdat Carl letterlijk voorbij zijn euthanasiedatum is gelopen. Die stond gepland voor eind april. ‘Zo uitzichtloos was het. Vanwege mijn longinhoud van 13,8 procent en een enorm vochtprobleem zag niemand heil in nog een revalidatie. Maar bij Samen wilden ze het wel proberen. Zij hebben ervoor gezorgd dat ik er nog ben.’

Begin dit jaar was het perspectief voor Carl zeer somber. ‘Het hoefde van mij allemaal niet meer.’ Specialisten gaven hem geen kans meer op verbetering en met zijn huisarts stelde Carl de euthanasiedatum vast. Maar de longverpleegkundige wilde een laatste poging wagen en belde naar Samen. ‘Ik had niets meer te verliezen’, zegt Carl. 

En dat gold eigenlijk ook voor het COPD-team van Revalidatie- en Behandelcentrum Samen. ‘Juist als de situatie uitzichtloos lijkt, is het voor ons team een uitdaging om te onderzoeken waar nog winst valt te behalen’ zegt Jellien Veldhuijzen van Zanten, Physician Assistant in het revalidatiecentrum van Samen. ‘Bij Carl is dit gelukt. Vele kleine veranderingen bij elkaar kunnen toch een groot effect teweeg brengen in het leven van mensen die maar heel weinig lucht en energie hebben.’ 

Bij Carl ‘sleutelde’ het team aan zijn medicijnen en dieet. Hij raakte twaalf kilo gewicht kwijt, voornamelijk vocht. Daardoor kon hij beter bewegen en dat bracht een keerpunt in zijn revalidatie. ‘En Carl was zo gemotiveerd, dat werkte aanstekelijk. Het hele team was zeer begaan met zijn verhaal en zijn situatie.’ 

Carl is vol lof over de manier waarop het revalidatieteam hem heeft opgevangen. ‘De persoonlijke aandacht en de open houding hebben het verschil gemaakt. Ze zijn echt achter mij en achter het traject gaan staan. Iedereen heeft zo goed naar mij geluisterd!’ 

In het revalidatieprogramma was veel aandacht voor de dagelijkse activiteiten van Carl. ‘Een marathon lopen kan ik wel vergeten, het gaat erom dat ik me kan redden in en om huis.’ Hij leerde over de werking van spieren, sterkte aan met eiwitshakes en oefende met het zelf aan- en uittrekken van zijn steunkousen. ‘Toen ik hier aankwam deed ik elf minuten over het kleine stukje lopen van de lift naar kamer 29. Nu loop ik trappen en zit ik anderhalf uur op de hometrainer.’ 

De omgang met alle behandelaren en verzorgenden was voor Carl ‘fantastisch.’ ‘Ik heb echt een band met ze opgebouwd. Er was veel ruimte om te praten en voor persoonlijk contact. Ze namen ook iets van mij aan, we leerden van elkaar. Dat maakte het heel aangenaam om hier te zijn, het was geen straf. Aan tafel met de andere cliënten was de sfeer ontspannen, we maakten lol. Het ging helemaal niet alleen maar over ziektes.’ 

De ervaringen van Carl kloppen met de gedachte achter het COPD-zorgpad van Samen, dat voortkomt uit de ouderengeneeskunde. ‘Het gaat bij ons niet alleen om revalideren volgens protocollen, maar veel meer om wat voor iemand belangrijk is’, zegt Jellien. 

Na vier maanden bij Samen is Carl inmiddels op weg naar weer een zelfstandig leven thuis. ‘Het zal zwaar zijn en het is ook spannend. Ik ben tweeënhalf jaar niet echt thuis geweest. Mijn dochter en mijn moeder hebben me nog nodig. Voor hen wil ik blijven vechten.’  

Weer zijn er tranen bij de stoere man die werkte als, onder meer, automonteur, barkeeper en portier. ‘Ze zeggen dat ik het op mijn wilskracht en doorzettingsvermogen heb gered. De steun die ik hier van iedereen heb gekregen, is ongelooflijk. Ik weet niet hoe ik Samen kan bedanken. De afdeling heb ik een envelopje met geld gegeven. Bij het jaarlijkse uitje krijgen ze de eerste borrel van mij.’